Astroy (Astrid Cheylus), Ed (Edgar Cheylus), Ramb’s (Lalo Rambaud), Julo (Jules Michaud), J (Jean Tonnelier), Poy (Louis Pouvel) et Man’s (Manon Loschi)
Hoofdstuk 1: DE ONTMOETING
Wauw! Ik had me dit nooit kunnen voorstellen toen ik Manon Loschi, aka Man’s, ontmoette op de stand van La Clusaz ter gelegenheid van het High Five Festival afgelopen oktober in Annecy.
Met mijn affiche met de handtekening van de volgende rookie van het FWT op zak, bedank ik haar en vraag vriendschappelijk:
- Zien we elkaar deze winter in La Clusaz?
- DOEN WE …
Op dat moment dacht ik niet dat ze dit ook echt meende.
Hoofdstuk 2: AFWACHTEN
De toppen zijn bijna onzichtbaar door de donkere wolken, al zes dagen lang zie ik de scherpe punten van de rotsen van het Aravisgebergte niet. Maar er is nog steeds geen sneeuw gesignaleerd in het dorp. Ik word gek … van opwinding bij het idee dat de Combe de Balme zo meteen helemaal wit zal zijn, en van angst dat er geen vlokje te zien zal zijn als de wolken eindelijk wegtrekken.
Een paar dagen later …
Om 7 uur gaat de wekker. Ik ben al moe bij het idee dat ik me moet omdraaien om de wekker uit te zetten. Ik wil het liefst in mijn droom blijven, waarin ik helemaal alleen ski op een oneindige helling hoog boven de planeet, grote bochten maak in de sneeuw die glinsterend roze kleurt in de ondergaande zon.
PIEP PIEP PIEP! OK, ik moet er nu echt uit. Mijn ogen zijn nog niet helemaal wakker als ik de luiken van mijn slaapkamer open en verblind wordt door het witte licht. Ik zie niets meer. Alles is wazig. Ik wrijf in mijn ogen om iets te kunnen zien … alles is wit, het doet pijn aan mijn ogen maar wat is het mooi! Het is ongelooflijk mooi! De wolken zijn eindelijk opgetrokken en hebben plaatsgemaakt voor dit prachtige spektakel van de natuur. De onbevlekte witte sneeuw op de Combe de la Creuse met de mythische Porte des Aravis die zich tegen de hemel aftekent. Het is eindelijk winter.
In de bus om bij de school uit te stappen, blader ik door TikTok. Ben ik de enige die opgewonden en ongeduldig is om hier te kunnen skiën, of wat? Ze hebben het allemaal over de kwalificatie van Frankrijk voor de halve finale van het WK voetbal en de penalty die Harry Kane heeft gemist.
OK, ik kijk weer op mijn telefoon … hé, La Clusaz heeft net iets gepost. Wat? Zelfs zij hebben het over voetbal? Wacht even, nee, ze kondigen de opening van Balme aan voor dit weekend, geweldig! Lang leve het einde van de week …
Hoofdstuk 3: DECEMBER
8 uur, de wekker gaat af, ik ben helemaal niet moe bij het idee dat ik me moet omdraaien om de wekker uit te zetten. Ik ben nog nooit zoveel te vroeg geweest.
Om 8.30 sta ik bij de kabellift van Balme en ik krijg duidelijk de indruk dat ik niet de enige ben die zijn wekker heeft gezet op de tijd van La Clusaz.
Zelfs Man’s is er met haar vrienden, de beroemde bende van Seby waarover ze het bij de High Five met mij heeft gehad.
- Man’s: Hé hallo, hoe is het? Ben je alleen?
- Ik: Yes
- Man’s: Wil je met ons komen skiën?
- Ik: Ja, waarom ook niet …
- Man’s: Kom, dan stel ik je de artiesten van de bende van Seby voor.
- Julo: Hoi, welkom!
9.20, we staan bovenop de bergpas en ik maak me op voor de ride met Ramb’s, Ed, Astroy, J, Poy, Julo en Man’s. Ze vertrekken eerst en ik weet nu al niet waar ik heen moet, sommigen gaan links, anderen rechts. Kom op, even doorzetten. Het is een opeenvolging van double backs, sprongen, grote slashes en lachpartijen. We zijn echt net kinderen op een speelterrein. Ramb’s, Poy en J zijn trouwens bezig met een tamelijk indrukwekkende double backs-wedstrijd.
Hoofdstuk 4: JANUARI
Gisteren is er 35 cm verse sneeuw gevallen en Ed heeft me gevraagd of ik met hem mee ga om naar de zonsondergang te kijken op de Étale met Astroy. Natuurlijk heb ik ja gezegd.
Het is 15 uur en we staan op de top van de Belvedère van de Étale. Het uitzicht is prachtig en er is niemand, het lijkt wel of we de enigen zijn die deze spot kennen. De DVA is gecontroleerd, de ski’s zijn goed aan de rugzak bevestigd en de haken van de schoenen zijn open: we beginnen aan de beklimming van deze kleine wand om een off-piste te bereiken die de Épaule, de schouder, heet. Nu ik eraan denk, je hebt echt de indruk dat je op een grote schouder klimt, die van de Pointe de Merdassier.
We zijn al een kwartier aan het bekvechten over wie er als eerste klimt om de verse sneeuwvelden te bereiken die op ons liggen te wachten. Als ik aan de top kom, heb ik nog nooit zoiets moois gezien. Maar dat is niets vergeleken met het plezier dat we hebben als we samen skiën. Ik voel me zo licht op de sneeuw dat ik naar de grond keek om te controleren dat ik niet vloog. Een puur moment van poëzie en zachtheid dat me volledig doet vergeten waar en wie ik ben, ik ben één met de bergen.
- “Wauw, dit is pure magie”.
Ik was in trance. Ik nam de ene bocht na de andere, op topsnelheid. Deze euforie had mijn hele lichaam en mijn geest in zijn ban. Op dat moment begreep ik wat het is om verslaafd te zijn aan skiën.
Hoofdstuk 5: FEBRUARI
Het is momenteel vakantie, dus er is een massa toeristen op het skistation en de pistes neergedaald. Ik heb het advies van Ramb’s opgevolgd voor mijn sessie van vandaag, ik ga naar de Vorêt. Dat is het bos langs de Crêt du loup en de Fernuy. Hij gaat trouwens samen met Man’s en Julo met me mee, want je bent zo verdwaald tussen al die bomen en boomstronken.
Ik heb het gevoel dat we Mario spelen als ik ze over die grote witte paddenstoelen zie springen. Ik slalom tussen de dennen door als Man’s plotseling over mij heen springt, en vervolgens kom ik in een sneeuwwolk van Lalo terecht. Mjammie! Wat is sneeuw toch lekker! We sluiten de dag af met een achtervolging in het bos.
Hup, ik ga mijn rondje betalen want ik heb een paar minuten eerder verloren tegen Julo, en degene die als laatste aankwam betaalt! We vinden Poy, Ed en Astroy terug die de grand slam van le Cluzas gedaan hebben. Dat wil zeggen: zo vaak mogelijk op één dag de Bella-Cha afdalen. Maar ze hebben het record van Julo niet gebroken: die heeft het in één dag 7 keer gedaan. Gezondheid!
Hoofdstuk 6: MAART
“De Fernuy, dat is absoluut in maart om grote sprongen te kunnen maken en op Saturnus terecht te komen”. Dat zegt Jean me vandaag om me te motiveren om met hem te gaan skiën. OK, ik doe het, maar met angst in mijn hart …
Voor deze ruimte-expeditie vertrek ik met een team van wereldklasse: J, Julo en Poy.
Voordat we de ruimte in gaan, hebben we een stuk gelopen, we zijn eerst naar de gang van La Lana geklommen om de lawineweringen van de Fernuy te bereiken: dat is onze lanceerbasis. Vijf, vier, drie, twee een … Ontsteking!
Ik heb Poy in actie kunnen bewonderen. De master dubbele sprongen heeft ons laten zien wat hij in zijn mars heeft. Aan het einde van deze dag ben ik me bewust geworden dat het menselijk lichaam indrukwekkend, is, dat van hen in elk geval wel. We hebben niet allemaal dezelfde genen bij onze geboorte. En ik weet bijna zeker dat zij uitneembare hersenen hebben. Ze zetten ze gewoon in hun hoekje als ze dat willen, en ze hebben veren in hun benen om al die sprongen op te vangen. Het zijn machines!
Nadat we de kleine gang van La Lana zijn afgedaald, komen we in de Combe de la Creuse aan. Een prachtige, ongerepte ruimte waar we vrijuit kunnen skiën. Grote bochten laten de glinsterende poedersneeuw opwaaien.
Is dit het paradijs?
Hoofdstuk 7: APRIL
We spelen alweer de verlenging. de winter is razendsnel voorbij gegaan en we hebben allemaal afgesproken in Balme voor een ‘slushy’-sessie, om het seizoen af te sluiten. Het is een menselijk vuurwerk, met acrobatentoeren, vooruit en achteruit skiën, lachbuien, valpartijen, maar vooral veel liefde. Wat een plezier om in t-shirt te skiën, de warmte van de zon op je gezicht te voelen in contrast met de sneeuw op je benen. Op dat moment voelen we ons echt onbezorgd op vakantie. Wat is het warm!
Ik moet je bekennen dat ik een geweldige vriendengroep ontdekt heb. Ze hebben me verwelkomd alsof ze me al jaren kenden en dankzij hen heb ik geweldige momenten beleefd. Ik heb twee dingen van ze geleerd: Skiën, dat doe je samen in La Clusaz – en je moet je armen voor je houden.
Bedankt, de bende van Seby <3
